ती आणि तो

आजुबाजुच्या घडामोडींकडे त्रयस्थपणे बघता बघता काही गोष्टी मात्र मनात राहुन जातात. अश्याच काही लोकांबद्दल ..त्यांच्यावर आलेल्या प्रसंगाबद्दल केलेल्या नोंदी...

ती आणि तो

"ती" एक २७ वर्षांची निखळ निरागस मुलगी. दुसर्यांना मदत करण्याची तिची प्रवृत्ती मला फ़ार आवडत असे. घरची अतिशय लाडकी.

गेल्या ७ वर्षांपासुन तिचं त्याच्या वर प्रेम होतं. मुलगा ही छान, मुंबई सारख्या शहरात व्यवस्थित स्थायिक झालेला. काहीही कमी नव्ह्तं.. प्रेमाच्या आणा भाका घेऊन झाल्या. सगळीकडे हिंडुन फिरुन झालं..सगळ्यांना कल्पना होतीच त्यांच्या प्रेमाची. फ़क्तं एकच गोष्ट होती खटकण्यासारखी..ती म्हणजे दोघेही एका जातीचे नव्ह्ते.

दोघांच्या घरुन ह्या गोष्टीवर प्रचंड विरोध होईल हे सर्वश्रुत होते. हळुहळु तिला मोठीमोठी स्थळं येऊ लागली. दोघा तिघांनी तर मागणीच घातली होती.आई बाबाही तिला लग्नाचा आग्रह करु लागले होते. आणि ती त्याला लग्न करण्यास आग्रह करु लागली. तिने हे सगळे घरी सांगितल्यावर तिला खुप बोलणी खावी लागली होती. त्याच्या प्रेमाखातर हे ही सहन करु असे तिला वाटायचे.

तिला वाटायचे आपल्यासारखेच त्यानेही घरी सांगावे आणि त्या दोघांनीही घरच्यांची समजुत घालावी. तिने त्याला असे कितीतरीदा बोलुन दाखवले होते. पण तो अतिशय निश्चल असायचा.

तो घरी गेला की कधीच तिचा फोन उचलत नसे. तेवढे दिवस ती त्याच्या मित्रांकडुन त्याच्याशी संपर्क साधत असे. परत आला की त्याचं वागणं बदलायचं. थोड्या दिवसांनी पुर्वपदावर यायचा. तिला पहिल्याप्रथम त्याचं हे वागणं जरा विचित्र च वाटलं. पण नंतर मात्र तिने "खुप रागवत असतील आई बाबा, त्याचं टेंशन येत असेल बिचार्याला" असं म्हणून स्वतःचीच समजुन काढली..

तिने घरच्यांच्या वारंवार वाढत असलेल्या दबावा बद्दल सांगितले की तो तिला विश्वासात घेऊन तिच्याशीच लग्न करण्याचे वचन देत असे. आई बाबांची अतिशय लाडकी असल्याने त्यांची समजुत घालता येईल याचा तिला विश्वास होता. त्यामुळे ती निर्धास्त होती...स्थळं आली की त्यांना कसे कलटवायचे हे ही त्याने तिला शिकवले होते. हळूहळू तिने सगळ्या स्थळांना नकार दिला...अशातच दोघांचीही जवळीक वाढु लागली होती.

आता मात्र तिच्यावरचं घरच्यांचं दडपण वाढु लागलं. तिला आई बाबांनी मारहाणही केली..पण प्रेमाखातर हे ही असे मानुन ती परत गप्प राहीली. घरच्यांचं दडपण शिगेला पोच्ले होते. ती कुठल्याच मुलाला होकार देत नव्हती आणि आतातर तिच्या वयाची मुलेही मिळेनाशी झाली होती. आई बाबांना तिच्या आयुष्याची काळजी लागुन राहीली होती. त्यातच बाबांची तब्येत खराब झाली आणि तिला घरी यावे लागले. नशिबाने तिच्या लग्नाचा विषय कुणीही काढला नाही.

तिने मुंबईत परत आल्यावर त्याला सगळी परिस्थिती सांगितली.पण तो मात्र नेहेमीप्रमाणेच निश्चल.. त्याला लग्नाबद्दल बोललं की काही नं काही कारण काढुन नाटकं करणं चालुच..नेहेमी सांगायचा की मी घरी आपल्याविषयी बोलायला जातोय आणि पूर्णतः बदलुन यायचा..

इकडे आई बाबांचे प्रेम,त्यांची चिंता, त्यांचा आग्रह, आणि दुसरीकडे तो..त्याचं प्रेम, त्यांनी घेतलेल्या प्रेमाच्या शपथा, त्याने तिची वेळप्रसंगी घेतलेली काळजी, ती आनंदात रहावी म्हणून केलेले प्रयत्न.. या अश्या मानसिक आणि शारिरीक त्रासाने ती अगदी अर्धी होऊन गेली होती.

शेवटी तिने शहानिशा करण्याचा निर्णय घेतला. तिला कळले की अख्ख्या दोन वर्षांपासुन त्याने लग्नाबद्दल एकही शब्द काढला नव्ह्ता. आणि त्याच्या घरचे लोक त्याच्यासाठी आनंदात स्थळं शोधत होते..आणि वरुन त्याने "तिचा साखरपुडा झालाय" असं घरी सांगितले होते. तिला हे ऐकुन तर काही सुचेनासेच झाले..आपल्यावर निस्सीम प्रेम करणारा मनुष्य हाच का असा तिला प्रश्न पडला. आपण कुठे कमी पडलो असे वाटुन तिला रडु आवरेनासे झाले.

तिने त्याला फोन केले, भेटायचा प्रयत्न केला पण तो कुठे गायब झाला कुणास ठाऊक? तिने त्याच्या मित्रा कडुन त्याला समजवायचा प्रयत्न केला पण काही फ़ायदा झाला नाही. त्याने तिच्या सगळ्या ईमेल्स तिच्या अकाऊंट मध्ये जाऊन उडवुन टाकल्या. तिच्याशी आणि त्याच्याशी मैत्री किंवा ओळख असणार्या सगळ्या लोकांशी संबन्ध तोडुन टाकले...आपला फोन नंबर बदलवुन टाकला.

आता असेल तो मोकळा...कुणा दुसर्या सावजाच्या शोधात...