मंतरलेले दिवस !!

पुन्हा पाऊस ओला ओला

पुन्हा पाऊस बांधुन झुला

तिच्याकड्चे ओले

थेंब परत करतो

माझेच मला...

कॊलेज मध्ये असताना असंख्य वेळा ऐकलेली गारवाची कैसेट....अजुनही तितकीच फ़्रेश वाटते. आठवतं रामटेक..सुंदर, निरागस असं..

बारावीनंतर अभियांत्रिकी महाविद्यालयात प्रवेश घेतला. नागपुर जवळच्या रामटेक नावाच्या गावी. कॊलेज तसं रामटेकच्या बाहेर आहे..एक वेगळ्या वसाहतीसारखं..माझ्या आयुष्यातले मंतरलेले दिवस मी ह्या छोट्या आणि निसर्गसौंदर्याने वेड लावणार्या जागी जगले...

आमच्या कावेरी होस्टेल च्या आजुबाजुला किर्र झाडी होती..कैंपस ला जायला त्या गर्द झाडीतुन निघालेले छोटे काळे डांबरी रस्ते..पिवळ्या फुलांचा रस्त्यावर पडलेला सडा...प्रत्येक वळणावर असलेले कलवर्टस..

कैंपसचं खरं सौंदर्य खुलुन यायचं ते पावसाळयात.सागवानाच्या मोठ्ठ्या पानांवर जोरदार पडणार्या पावसाच्या थेंबाचा आवाज काळजाचा ठाव घेऊन जायचा... ही सगळी झाडं अगदी दिमाखात उभी असायची.....एखाद्या वेलीला कडेवर घेऊन....त्यांचा मोहक वेगळाच हिरवा रंग लक्ष वेधुन घ्यायचा..होस्टेलमधुन सरळ बाहेर निघालं की थोड्या अंतरावर लागायच्या आमच्या स्थापत्यशास्त्राच्या विविध विषयांच्या प्रयोगशाळा. त्याही उतरत्या छपराच्या....सुबक आणि ठेंगण्या..सगळं कसं अगदी वॊलपेपर पर्फ़ेक्ट..

होस्टेलच्या एका बाजुला प्राचार्यांचं घर आणि दुसर्या बाजुला सगळ्या लेक्चरर्स ची घरं..आमच्या होस्टेलचा रस्ता प्राचार्यांच्या घरासमोरुन जाऊन कैंपस च्या रस्त्याला जाऊन मिळत असे..त्या जंक्शन नंतर मात्र मुलांना प्रवेश नव्हता. तसंही मुला मुलींनी गप्पा मारु नये..७.०० च्या आत घरात(होस्टेल्मध्ये ;) ) वगैरे नियम होते..आणि म्हणुनच कदाचित माझ्या तिथ्ल्या वास्तव्यात मी इतकी मजा केली....एखादी गोष्ट करु नको म्हंटल्यावर करण्यात वेगळाच आनंद असतो नाही??

पहिलं वर्ष होमसिकनेस मध्ये गेलं..पण दूसर्या वर्षी मात्र मजा यायला लागली. एक नवा ग्रुप मिळाला. मग सुरुवात झाली बाहेर हिंडा फिरायला...

तसं रामटेकला जास्त हिंडा फिरायला "हैपनिंग" असं खूप काही नाही....

आहे एक सुंदर राममंदीर आणि कालिदास स्मारक.

श्रीराम वनवासात असतांना तिथे आले आणि सगळ्या असुरांना संपवुन टाकायची त्यांनी शपथ घेतली त्याला "टेक" असे म्हणतात म्हणुन त्या गावाला रामटेक हे नाव प्राप्त झाले. आणि महाकवी कालिदासांनी रामटेकलाच "मेघदूत" या काव्याची रचना केली..आता ज्या ठिकाणी कालिदासांना मेघदूतासारखे काव्य सुचले ती जागा किती सुंदर असावी ह्याची आपल्याला कल्पना आली असेलच..

कॊलेजपासुन जवळपास ६ ते ७ किमी अंतरावर आहे हे राम मंदीर..गडावर असल्याने त्याला गडमंदीर असेही म्हणतात.

गड चढतांना घाट लागतो..घाटाच्या कड्याखाली दरी नसुन एक अंबाळा नावाचा तलाव आहे....तलावाच्या आसपास जुनी मंदीरे आहेत.

हे मंदीर म्हणजे अभ्यास करुन करुन मेटाकूटीला आलेल्या आमच्यासारख्यांसाठी एक हाईड आऊट होतं..(तिथेही जाण्यास होस्टेलच्या मुलींना लेखी परवानगी लागत असे)..भोसल्यांच्या काळात बांधलेलं हे मंदीर अतिशय सुंदर आहे..रामाची मूर्ती "सावळी" आणि सीतेची मूर्ती "गोरीपान" आहे. मंदीरातुन बाहेर आलं की १० पायर्या चढल्यावर सीतेचा झरोखा आहे..ही जागा म्हणजे एक्दम हायलाईट...

इथे सदैव भरभरुन वारा वाहत असतो..आजुबाजुच्या सगळ्या परीसराचे दर्शन या झरोक्यातुन घडते....

खाली प्रभू रामचंद्राचं दर्शन घेतलं की मन शांत होते आणि या झरोक्याने डोळ्यांचे पारणे फिटते...पावसाळयात तर सारा परिसरच नयनरम्य...

खाली उतरतांना मात्र माकडांच्या मस्तीला तोंड द्यावेच लागते..

माझी सगळ्यात आवडती आणि जिव्हाळ्याची "पाकातली बोरं" परततांना मिळत असल्याने मला वर चढण्यापेक्षा खाली उतरणे अधिक आवडायचे ;).पायर्यांवर असलेल्या दुकानातला मसालेदार चिवड्याला तर तोडच नाही..चट्पटीत, चमचमीत...एक नंबर...!!!

पुन्हा कॊलेजमधे परतायचे मात्र जीवावर यायचे..एकदा का मोठे गेट ओलांडले की आत जाता जाता कैंपसच्या सौंदर्याला बघुन पुन्हा धीर यायचा..

काही गोष्टी नेहमीच असतात नाही आपल्या बरोबर...एक हे निळंनिळं आकाश आणि दुसरा निसर्ग...व्हायला हवी ती जाणीव त्यांच्या अस्तित्वाची..:)

पुन्हा पाऊस ओला ओला

पुन्हा पाऊस बांधुन झुला

तिच्याकड्चे ओले

थेंब परत करतो

माझेच मला...

कॊलेज मध्ये असताना असंख्य वेळा ऐकलेली गारवाची कैसेट....अजुनही तितकीच फ़्रेश वाटते. आठवतं रामटेक..सुंदर, निरागस असं..

बारावीनंतर अभियांत्रिकी महाविद्यालयात प्रवेश घेतला. नागपुर जवळच्या रामटेक नावाच्या गावी. कॊलेज तसं रामटेकच्या बाहेर आहे, एक वेगळ्या वसाहतीसारखं.माझ्या आयुष्यातले मंतरलेले दिवस मी ह्या छोट्या आणि निसर्गसौंदर्याने वेड लावणार्या जागी जगले...

आमच्या कावेरी होस्टेल च्या आजुबाजुला किर्र झाडी होती.कैंपस ला जायला त्या गर्द झाडीतुन निघालेले छोटे काळे डांबरी रस्ते,पिवळ्या फुलांचा रस्त्यावर पडलेला सडा,प्रत्येक वळणावर असलेले कलवर्टस..

कैंपसचं खरं सौंदर्य खुलुन यायचं ते पावसाळयात.सागवानाच्या मोठ्ठ्या पानांवर जोरदार पडणार्या पावसाच्या थेंबाचा आवाज काळजाचा ठाव घेऊन जायचा. ही सगळी झाडं अगदी दिमाखात उभी असायची,एखाद्या वेलीला कडेवर घेऊन.त्यांचा मोहक वेगळाच हिरवा रंग लक्ष वेधुन घ्यायचा.होस्टेलमधुन सरळ बाहेर निघालं की थोड्या अंतरावर लागायच्या आमच्या स्थापत्यशास्त्राच्या विविध विषयांच्या प्रयोगशाळा. त्याही उतरत्या छपराच्या....सुबक आणि ठेंगण्या..सगळं कसं अगदी वॊलपेपर पर्फ़ेक्ट..

होस्टेलच्या एका बाजुला प्राचार्यांचं घर आणि दुसर्या बाजुला सगळ्या लेक्चरर्स ची घरं.आमच्या होस्टेलचा रस्ता प्राचार्यांच्या घरासमोरुन जाऊन कैंपस च्या रस्त्याला जाऊन मिळत असे.त्या जंक्शन नंतर मात्र मुलांना प्रवेश नव्हता. तसंही मुला मुलींनी गप्पा मारु नये..७.०० च्या आत घरात(होस्टेल्मध्ये ;) ) वगैरे नियम होते..आणि म्हणुनच कदाचित माझ्या तिथ्ल्या वास्तव्यात मी इतकी मजा केली....एखादी गोष्ट करु नको म्हंटल्यावर करण्यात वेगळाच आनंद असतो नाही??

पहिलं वर्ष होमसिकनेस मध्ये गेलं..पण दूसर्या वर्षी मात्र मजा यायला लागली. एक नवा ग्रुप मिळाला. मग सुरुवात झाली बाहेर हिंडा फिरायला...

तसं रामटेकला जास्त हिंडा फिरायला "हैपनिंग" असं खूप काही नाही....

आहे एक सुंदर राममंदीर आणि कालिदास स्मारक..

श्रीराम वनवासात असतांना तिथे आले आणि सगळ्या असुरांना संपवुन टाकायची त्यांनी शपथ घेतली त्याला "टेक" असे म्हणतात म्हणुन त्या गावाला रामटेक हे नाव प्राप्त झाले. आणि महाकवी कालिदासांनी रामटेकलाच "मेघदूत" या काव्याची रचना केली..आता ज्या ठिकाणी कालिदासांना मेघदूतासारखे काव्य सुचले ती जागा किती सुंदर असावी ह्याची आपल्याला कल्पना आली असेलच..

कॊलेजपासुन जवळपास ६ ते ७ किमी अंतरावर आहे हे राम मंदीर..गडावर असल्याने त्याला गडमंदीर असेही म्हणतात.

गड चढतांना घाट लागतो..घाटाच्या कड्याखाली दरी नसुन एक अंबाळा नावाचा तलाव आहे....तलावाच्या आसपास जुनी मंदीरे आहेत..

हे मंदीर म्हणजे अभ्यास करुन करुन मेटाकूटीला आलेल्या आमच्यासारख्यांसाठी एक हाईड आऊट होतं..(तिथेही जाण्यास होस्टेलच्या मुलींना लेखी परवानगी लागत असे)..भोसल्यांच्या काळात बांधलेलं हे मंदीर अतिशय सुंदर आहे..रामाची मूर्ती "सावळी" आणि सीतेची मूर्ती "गोरीपान" आहे. मंदीरातुन बाहेर आलं की १० पायर्या चढल्यावर सीतेचा झरोखा आहे..ही जागा म्हणजे एक्दम हायलाईट...

इथे सदैव भरभरुन वारा वाहत असतो..आजुबाजुच्या सगळ्या परीसराचे दर्शन या झरोक्यातुन घडते....

खाली प्रभू रामचंद्राचं दर्शन घेतलं की मन शांत होते आणि या झरोक्याने डोळ्यांचे पारणे फिटते...पावसाळयात तर सारा परिसरच नयनरम्य...

खाली उतरतांना मात्र माकडांच्या मस्तीला तोंड द्यावेच लागते.. माझी सगळ्यात आवडती आणि जिव्हाळ्याची "पाकातली बोरं" परततांना मिळत असल्याने मला वर चढण्यापेक्षा खाली उतरणे अधिक आवडायचे ;).पायर्यांवर असलेल्या दुकानातला मसालेदार चिवड्याला तर तोडच नाही..चट्पटीत, चमचमीत...एक नंबर...!!!

पुन्हा कॊलेजमधे परतायचे मात्र जीवावर यायचे..एकदा का मोठे गेट ओलांडले की आत जाता जाता कैंपसच्या सौंदर्याला बघुन पुन्हा धीर यायचा..

काही गोष्टी नेहमीच असतात नाही आपल्या बरोबर...एक हे निळंनिळं आकाश आणि दुसरा निसर्ग...व्हायला हवी ती जाणीव त्यांच्या अस्तित्वाची..:)