गाडीत येता येता मी आज कधी नाही ते मस्तं नाट्यगीतं लावली होती...नवरोबांना भाषा जरी कळत नसली तरी माझ्या असल्या काड्यांना ते विरोध करत नाहीत (याचं एकमेव कारण म्हणजे मी रोज़ ऐकत असलेली तमिळ गाणी ;) )
जवळपास अर्धं अंतर पार केलं होतं आलो होतो. समुद्री वादळासारख्या प्रचंड ट्रैफ़िकला तोंड देत देत आमची नौका पुढे जात होती..कुमार गंधर्व "मम आत्मा गमला हा" म्हणत होते. अगदी भर वादळात विजांचा कडकडाट व्हावा तश्या त्यांच्या ताना मला भासत होत्या. बाहेर मस्तंपैकी ढगाळ वातावरण होतं.मधुनच एक एंबुलेंस गेली. ह्या एंबुलेंस नेहमी जेव्हा ट्रैफिक मधुन जातात तेव्हा मला फ़ार टेंशन येत असतं.कोण जाणे त्यातील व्यक्तीला किती त्रास होत असेल आणि इथे एव्ढं ट्रैफिक. साधी त्या एंबुलेंस ला वाट मोकळी करुन देण्याइतकी शिष्टाई लोकांमध्ये नसते.अश्या वागण्याने कुणाचा जीव जाऊ शकतो हे लोकांना कसे कळत नाही ? ती एंबुलेंस इथे २ मिनिटे, तिथे ३ मिनिटे करत करत सिग्नल वरुन पुढे गेली आणि माझा जीव भांड्यात पडला.
एवढं सगळं होईपर्यंत गाण्याचा अंतरा सुरु झाला होता.मागे उभ्या असलेल्या लोकांनी पोंगा वाजवुन वाजवुन आपले अस्तित्व जाणवुन दिले होते. मी उगाचच गाणी लावली असं वाटुन गेलं.एकतर ट्रैफ़िक, त्यातुन अनोळखी भाषेतील गाणी, ते ही नाट्यसंगीत,बिचारा माझा नवरा..;)
तेव्ढ्यात कुणी पराक्रमी माणसाने आमच्या गाडीला आपल्या बाईकने ठोस मारली. आरश्याला जोरदार धक्का मारुन तो माफ़ी नं मागता पुढे जाता झाला ;)..हे तर नेहमीचंच..रस्त्यावर तीन वेगवेगळ्या लेन्स असतांना ह्या दुचाकी वाल्यांना फ़ास्ट लेन मध्ये येऊन काय मजा येते कळत नाही.अग्दी टी.व्ही.एस चैम्प सारखी मंद चालणारी गाडी ही राईटमोस्ट लेन मध्ये चालवणारे महाभागही आहेत. त्यामुळेच कितीदा अपघात होतात. मोठ्या गाड्या अडकतात आणि टैफ़िक जाम होतो.
कहर म्हणजे कितीतरीदा लहान मुलांना घेऊन त्यांचे आईवडील ह्या फ़ास्ट लेन मधुन दुचाकी चालवताना दिसतात. अश्या वेळी अगदी गाडीतुन उतरुन त्यांना थांबवुन असे सांगावेसे वाटते की ही अख्खी डावी लेन तुमच्याच साठी आहे. उजवीकडे येऊन आपले आणि इतरांचे जीवन धोक्यात आणु नये.
गाणं संपता संपता एका सिग्नल शी गाडी थांबली, सिग्नल लागताच भली मोठी बस आम्हाला आडवी झाली..ती आपला पसारा घेऊन जाईपर्यंत पुन्हा लाल दिवा लागला..अजुन ८० सेकंद ताटकळत उभं रहावं लागलं. जर उजवीकडुन वळायचं असेल तर हे बस वाले आधीच का उजवीकडे होत नाहीत कोण जाणे?
एकदा असंच झालं, घरी परततांना सिग्नल वर एका बस ने टाटा इंडिका ला धडक दिली(उजवीकडे वळायची घाई!!). तिच्या समोर आम्ही उभे होतो त्यामुळे आम्हालाही जोरात धक्का बसला. गाडीचं मडगार्ड तुटलं. वरुन ते बस ड्रायव्हर कंडक्टर लगेच "आम्हाला ५००० पगार मिळतो त्यातुन तुम्ही जर तक्रार केली तर आमचे पैसे कापुन घेतील" वगैरे विनवणी करु लागले.
अरे! जर मिळणार्या पैशांची एवढी गरज आहे तर नीट जबाबदारीने गाडी का चालवित नाहीत ही लोकं? उगाच दुसर्याला भुर्दंड!!
एव्हाना वाहतुक जरा सुरळीत व्हायला लागली होती. सारखं वाटत होतं वेळच्या वेळी निघुन या मंडळींमुळे उशीर होतो. मी सकाळी लवकर उठले, लवकर आवरले, येता येता जर टैफ़िकमुळे उशीर झाला तर माझं काय चुकलं असं कुणाला सांगता ही येणार नव्हतं असं माझ्या मनात सगळं सुरु असतांना "माझे जीवन गाणे" लागलं...
व्यथा असो आनंद असु दे..
प्रकाश किंवा तिमीर असु दे..
वाट दिसे अथवा ना दिसुदे...
गात पुढे मी जाणे..
माझे जीवन गाणे...
बस्स!! एवढे ऐकुनच मन शांत झालं आणि पुन्हा सज्ज झाले मी "माझे जीवन गाणे" गायला ;) थोड्याशा मनस्तापानंतर...
गाडीत येता येता मी आज कधी नाही ते मस्तं नाट्यगीतं लावली होती...नवरोबांना भाषा जरी कळत नसली तरी माझ्या असल्या काड्यांना ते विरोध करत नाहीत (याचं एकमेव कारण म्हणजे मी रोज़ ऐकत असलेली तमिळ गाणी ;) )
जवळपास अर्धं अंतर पार केलं होतं . समुद्री वादळासारख्या प्रचंड ट्रैफ़िकला तोंड देत देत आमची नौका पुढे जात होती..कुमार गंधर्व "मम आत्मा गमला हा" म्हणत होते. अगदी भर वादळात विजांचा कडकडाट व्हावा तश्या त्यांच्या ताना मला भासत होत्या. बाहेर मस्तंपैकी ढगाळ वातावरण होतं.
मधुनच एक एंबुलेंस गेली. ह्या एंबुलेंस नेहमी जेव्हा ट्रैफिक मधुन जातात तेव्हा मला फ़ार टेंशन येत असतं.कोण जाणे त्यातील व्यक्तीला किती त्रास होत असेल आणि इथे एव्ढं ट्रैफिक. साधी त्या एंबुलेंस ला वाट मोकळी करुन देण्याइतकी शिष्टाई लोकांमध्ये नसते.अश्या वागण्याने कुणाचा जीव जाऊ शकतो हे लोकांना कसे कळत नाही ? ती एंबुलेंस इथे २ मिनिटे, तिथे ३ मिनिटे करत करत सिग्नल वरुन पुढे गेली आणि माझा जीव भांड्यात पडला.
एवढं सगळं होईपर्यंत गाण्याचा अंतरा सुरु झाला होता.मागे उभ्या असलेल्या लोकांनी पोंगा वाजवुन वाजवुन आपले अस्तित्व जाणवुन दिले होते. मी उगाचच गाणी लावली असं वाटुन गेलं.एकतर ट्रैफ़िक, त्यातुन अनोळखी भाषेतील गाणी, ते ही नाट्यसंगीत,बिचारा माझा नवरा..;)
तेव्ढ्यात कुणी पराक्रमी माणसाने आमच्या गाडीला आपल्या बाईकने ठोस मारली. आरश्याला जोरदार धक्का मारुन तो माफ़ी नं मागता पुढे जाता झाला ;)..हे तर नेहमीचंच..रस्त्यावर तीन वेगवेगळ्या लेन्स असतांना ह्या दुचाकी वाल्यांना फ़ास्ट लेन मध्ये येऊन काय मजा येते कळत नाही.अग्दी टी.व्ही.एस चैम्प सारखी मंद चालणारी गाडी ही राईटमोस्ट लेन मध्ये चालवणारे महाभाग आहेत. त्यामुळेच कितीदा अपघात होतात. मोठ्या गाड्या अडकतात आणि टैफ़िक जाम होतो.
कहर म्हणजे कितीतरीदा लहान मुलांना घेऊन त्यांचे आईवडील ह्या फ़ास्ट लेन मधुन दुचाकी चालवताना दिसतात. अश्या वेळी अगदी गाडीतुन उतरुन त्यांना थांबवुन असे सांगावेसे वाटते की ही अख्खी डावी लेन तुमच्याच साठी आहे. उजवीकडे येऊन आपले आणि इतरांचे जीवन धोक्यात आणु नये.
गाणं संपता संपता एका सिग्नलला गाडी थांबली, हिरवा दिवा लागताच भली मोठी बस आम्हाला आडवी झाली..ती आपला पसारा घेऊन जाईपर्यंत पुन्हा लाल दिवा लागला..अजुन ८० सेकंद ताटकळत उभं रहावं लागलं. जर उजवीकडुन वळायचं असेल तर हे बस वाले आधीच का उजवीकडे होत नाहीत कोण जाणे?
एकदा असंच झालं, घरी परततांना सिग्नल वर एका बस ने टाटा इंडिका ला धडक दिली(उजवीकडे वळायची घाई!!). तिच्या समोर आम्ही उभे होतो त्यामुळे आम्हालाही जोरात धक्का बसला. गाडीचं मडगार्ड तुटलं. वरुन ते बस ड्रायव्हर कंडक्टर लगेच "आम्हाला ५००० पगार मिळतो त्यातुन तुम्ही जर तक्रार केली तर आमचे पैसे कापुन घेतील" वगैरे विनवणी करु लागले. अरे! जर मिळणार्या पैशांची एवढी गरज आहे तर नीट जबाबदारीने गाडी का चालवित नाहीत ही लोकं? उगाच दुसर्याला भुर्दंड!!
एव्हाना वाहतुक जरा सुरळीत व्हायला लागली होती. सारखं वाटत होतं वेळच्या वेळी निघुन या मंडळींमुळे उशीर होतो. मी सकाळी लवकर उठले, लवकर आवरले, येता येता जर टैफ़िकमुळे उशीर झाला तर माझं काय चुकलं असं कुणाला सांगता ही येणार नव्हतं असं माझ्या मनात सगळं सुरु असतांना "माझे जीवन गाणे" लागलं...
व्यथा असो आनंद असु दे..
प्रकाश किंवा तिमीर असु दे..
वाट दिसे अथवा ना दिसुदे...
गात पुढे मी जाणे..
माझे जीवन गाणे...
बस्स!! एवढे ऐकुनच मन शांत झालं आणि पुन्हा सज्ज झाले मी "माझे जीवन गाणे" गायला ;) थोड्याशा मनस्तापानंतर...
Comments
Post a Comment