येतो असा एखादा क्षण जेव्हा तुम्ही स्वतःला खूप भाग्यवान समजता, असं बर्याच वेळा होतं माझ्याबाबतीत.
सकाळ पासून मूड जरा खराबच असतो, सकाळचा पहीला चहाही नीट केल्या जात नाही, देवालाही कसाबसाच नमस्कार होतो. ऒफ़िसला जायला पावलं घरातून बाहेर पडता पडत नाहीत. रस्त्याला लागल्यावरही आजुबाजुला फ़कत बघ्यासारखं बघणं सुरु असतं अगदी तटस्थपणे. काम खुप असलं तरी करायची तसुभरही इच्छा होत नाही. मग येतो एखादा ओळखीचा फोन आणि होतात गप्पा.
"माझा आज मूड ठिक नाहीए गं." नेहमीच्या स्वरात मी सुरु होते.
"का? काय झालं मूड ठीक नसायला?" तिकडचा आवाज म्हणतो..
मी सांगते मग माझी सगळी व्यथा अगदी अथ पासून इती पर्यंत. आज बाई आली नाही पासुन, एवढ्या दूर येण्याजाण्याचा आता मला आता कंटाळा आलाय इथपर्यंत.
आतापर्यंत शांत आणि आपलासा वाटणारा आवाज आता जरा बदलायला लागतो.
"तुला नं सवय झाली आहे, सगळं चांगलं असतांना चिंतेत रहायची..आजी, आई या सगळयांना लग्नं झाल्यावर किती कामं करायला लागायची माहिती आहे नं तुला?" इथपासुन तिकडचा आवाज मला गृहिणींना रोजच किती खपावं लागतं वगैरे सांगतो...
मी आपली मान डोलावते.
"त्यामानाने तुला तर काहीच त्रास नाही." आणि माझ्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडतॊ..अरे हो! खरंच आहे की. मी तर खुप मजेत आहे त्यामानाने.
मग लगेचच तिकडचा आवाज मुंबईच्या लोकल प्रवाश्यांचं उदाहरण देतो..आणि मला खरंच पटतं की मी उगाचच अंतराचा बाऊ करतेय..एकदा जवळ शिफ़्ट झालं तर हे अंतरही मिस करायला होईल कदाचित..
कसं असतं नं ?
तुमच्या जवळ असलेल्या भाग्याची सतत कुणीतरी जाणीव करुन द्यायला लागते नाहीतर आपण असेच भरकटत राहतो...वाईट वाटुन घेत राहतो उगाचंच...
येतो असा एखादा क्षण जेव्हा तुम्ही स्वतःला खूप भाग्यवान समजता, असं बर्याच वेळा होतं माझ्याबाबतीत.
सकाळ पासून मूड जरा खराबच असतो, सकाळचा पहीला चहाही नीट केल्या जात नाही, देवालाही कसाबसाच नमस्कार होतो. ऒफ़िसला जायला पावलं घरातून बाहेर पडता पडत नाहीत. रस्त्याला लागल्यावरही आजुबाजुला फ़कत बघ्यासारखं बघणं सुरु असतं अगदी तटस्थपणे. काम खुप असलं तरी करायची तसुभरही इच्छा होत नाही. मग येतो एखादा ओळखीचा फोन आणि होतात गप्पा.
"माझा आज मूड ठिक नाहीए गं." नेहमीच्या स्वरात मी सुरु होते..
"का? काय झालं मूड ठीक नसायला?" तिकडचा आवाज म्हणतो..
मी सांगते मग माझी सगळी व्यथा अगदी अथ पासून इती पर्यंत. आज बाई आली नाही पासुन, एवढ्या दूर येण्याजाण्याचा आता मला आता कंटाळा आलाय इथपर्यंत.
आतापर्यंत शांत आणि आपलासा वाटणारा आवाज आता जरा बदलायला लागतो.
"तुला नं सवय झाली आहे, सगळं चांगलं असतांना चिंतेत रहायची..आजी, आई या सगळयांना लग्नं झाल्यावर किती कामं करायला लागायची माहिती आहे नं तुला?" इथपासुन तिकडचा आवाज गृहिणींना रोजच किती खपावं लागतं वगैरे सांगतो...मी आपली मान डोलावते.
"त्यामानाने तुला तर काहीच त्रास नाही." आणि माझ्या डोक्यात लख्ख प्रकाश पडतॊ..अरे हो! खरंच आहे की. मी तर खुप मजेत आहे त्यामानाने.
मग लगेचच तिकडचा आवाज मुंबईच्या लोकल प्रवाश्यांचं उदाहरण देतो..आणि मला खरंच पटतं की मी उगाचच अंतराचा बाऊ करतेय..एकदा जवळ शिफ़्ट झालं तर हे अंतरही मिस करायला होईल कदाचित..
कसं असतं नं ?
तुमच्या जवळ असलेल्या भाग्याची सतत कुणीतरी जाणीव करुन द्यायला लागते नाहीतर आपण असेच भरकटत राहतो...वाईट वाटुन घेत राहतो उगाचंच...
Comments
Post a Comment