माझ्या मंगळागौरी बद्दल नवर्याचा उत्साह बघुन मला नवलच वाटलं. त्याचं मला सगळीकडे घेऊन जाणं, पार्किंग वगैरे ची कुरबूर नं करता छोट्या छोट्या दुकानात खरेदी करु देणं..बापरे! माझ्यासाठी हे तर एक आश्चर्यच होतं. घरी जाता जाता अगदी अत्यावश्यक गोष्टींसाठी सुद्धा नं थांबणारे आम्ही मंगळागौरी च्या साहित्यासाठी ठायी ठायी थांबलो म्हणजे शिवशंकरानेच कृपा केली म्हणायची ;)
सोमवारी शिवामूठ होती. आमच्या ऒफ़िसच्या बाजुलाच शंकराचं भलंमोठं आणि प्रसिध्द मंदीर आहे तिथेच मी जायचं ठरवलं, संध्याकाळी ऒफ़िस झाल्यावर मंदीरात गेले. नेहमी सगळेच म्हणतात की कुठेही जातांना कुणालातरी सोबत घेऊन जात जा..
पण मला मात्र एकटंच फ़िरायला आवडतं..बोलतांना चुका झाल्याशिवाय मजा येत नाही. वाट चुकणे वगैरे सारखे प्रकार झाले नाहीत तर नोर्मल असल्यासारखे वाटत नाही. म्हणुनच मी कुणालाही बरोबर नं घेता मंदीरात गेले. आत गेल्यावर तिकीट खिडकीत बसलेल्या माणसाला सांगितले की मला तांदूळ वहायचे आहेत देवाला कसे वाहू? त्याला राईस म्हणजे काय कळेचना...प्रत्यक्ष दाखवल्यावर तो म्हणाला "अरसी?" ओ हो..सरळ जा आणि उजवीकडे वळ..मी तशी जायला लागले..
उजवीकडॆ वळल्यावर पुन्हा एका माणसाला विचारले की "अरसी कुठे वाहू देवाला?" (ह्या वेळी अरसी म्हणजे तांदुळ त्याला माहित असावे असं मी गृहीत धरलं)..एका मिनीटानंतर तो म्हणाला "ओह राईस?" इकडे वहा...मला मनातल्या मनात हसायला आले..;)
शिवामूठ झाल्यावर देवळाच्या बाहेर आले. आणि वेगवेगळ्या प्रकारचे भरपूर गजरे घेतले. बेलाचा पण हारच घेतला(तसाच मिळतो इथे)...
मग जवळच्याच दुकानात जाऊन सगळं पुजेचं साहित्य घेतलं. याबाबतीत मात्र मी दाक्षिणात्य लोकांची दाद देते..पुजेतल्या अथ पासुन इती पर्यंत त्या दुकानात उपलब्ध होतं. पुस्तकांच्या सेक्शन मधे "गुरुचरित्र" तेही चक्क मराठीत पाहुन तर मला सुखद धक्काच बसला..एव्हाना नवरोबा आले होते..त्यांनी मला झालेलं आश्चर्य पाहुन लगेचच "मग मिळतं इथं सगळं..तु आपली उगाचच हे नाही ते नाही करत असतेस”...मी सर्वखाणे चित. :)
आता प्रश्न होता चौरंगाचा..शोधता शोधता स्टूल सारखा मिळाला एक चौरंग...त्यावरच मी धन्य जाहले...सुकं खोबरं पण बरंच शोधलं आणि मिळालं एकदाचं!
घरी जाऊन सगळं व्यवस्थित लावायचं काम पण नवरोबांनीच केलं. तेवढंच मला बरं वाटलं..
सकाळी उठुन पुजा केली, धाकधुक वाटत होती पुरण करतांना पण मस्तं झालं.. छानपैकी फुलांची आरास केली..आणि देवाला मनापासुन नमस्कार केला....
माझी तशी एकटी करण्याची पहिलीच पुजा. हा सगळा अनुभवच खुप काही शिकवुन गेला...
मनाला अजुन बळकट करुन गेला..म्हणुनच कदाचित जुनी माणसं ही व्रतवैकल्ये करत असावीत..
सोमवारी शिवामूठ होती. आमच्या ऒफ़िसच्या बाजुलाच शंकराचं भलंमोठं आणि प्रसिध्द मंदीर आहे तिथेच मी जायचं ठरवलं, संध्याकाळी ऒफ़िस झाल्यावर मंदीरात गेले. नेहमी सगळेच म्हणतात की कुठेही जातांना कुणालातरी सोबत घेऊन जात जा..
पण मला मात्र एकटंच फ़िरायला आवडतं..बोलतांना चुका झाल्याशिवाय मजा येत नाही. वाट चुकणे वगैरे सारखे प्रकार झाले नाहीत तर नोर्मल असल्यासारखे वाटत नाही. म्हणुनच मी कुणालाही बरोबर नं घेता मंदीरात गेले. आत गेल्यावर तिकीट खिडकीत बसलेल्या माणसाला सांगितले की मला तांदूळ वहायचे आहेत देवाला कसे वाहू? त्याला राईस म्हणजे काय कळेचना...प्रत्यक्ष दाखवल्यावर तो म्हणाला "अरसी?" ओ हो..सरळ जा आणि उजवीकडे वळ..मी तशी जायला लागले..
उजवीकडॆ वळल्यावर पुन्हा एका माणसाला विचारले की "अरसी कुठे वाहू देवाला?" (ह्या वेळी अरसी म्हणजे तांदुळ त्याला माहित असावे असं मी गृहीत धरलं)..एका मिनीटानंतर तो म्हणाला "ओह राईस?" इकडे वहा...मला मनातल्या मनात हसायला आले..;)
शिवामूठ झाल्यावर देवळाच्या बाहेर आले. आणि वेगवेगळ्या प्रकारचे भरपूर गजरे घेतले. बेलाचा पण हारच घेतला(तसाच मिळतो इथे)...
मग जवळच्याच दुकानात जाऊन सगळं पुजेचं साहित्य घेतलं. याबाबतीत मात्र मी दाक्षिणात्य लोकांची दाद देते..पुजेतल्या अथ पासुन इती पर्यंत त्या दुकानात उपलब्ध होतं. पुस्तकांच्या सेक्शन मधे "गुरुचरित्र" तेही चक्क मराठीत पाहुन तर मला सुखद धक्काच बसला..एव्हाना नवरोबा आले होते..त्यांनी मला झालेलं आश्चर्य पाहुन लगेचच "मग मिळतं इथं सगळं..तु आपली उगाचच हे नाही ते नाही करत असतेस”...मी सर्वखाणे चित. :)
आता प्रश्न होता चौरंगाचा..शोधता शोधता स्टूल सारखा मिळाला एक चौरंग...त्यावरच मी धन्य जाहले...सुकं खोबरं पण बरंच शोधलं आणि मिळालं एकदाचं!
घरी जाऊन सगळं व्यवस्थित लावायचं काम पण नवरोबांनीच केलं. तेवढंच मला बरं वाटलं..
सकाळी उठुन पुजा केली, धाकधुक वाटत होती पुरण करतांना पण मस्तं झालं.. छानपैकी फुलांची आरास केली..आणि देवाला मनापासुन नमस्कार केला....
माझी तशी एकटी करण्याची पहिलीच पुजा. हा सगळा अनुभवच खुप काही शिकवुन गेला...
मनाला अजुन बळकट करुन गेला..म्हणुनच कदाचित जुनी माणसं ही व्रतवैकल्ये करत असावीत..
मनाला अजुन बळकट करुन गेला..म्हणुनच कदाचित जुनी माणसं ही व्रतवैकल्ये करत असावीत..
Comments
Post a Comment