जगी सर्व सुखी.....

नु़कतीच एका मराठ्मोळ्या संकेतस्थळावर कुणीतरी लिहिलेली पोळी बद्द्लची व्यथा वाचली,आणि मला "जगी सर्व सुखी असा कोण आहे" हे रामदास स्वामींचे म्हणणे पुन्हा एकदा पटले(नेहमीच मी या त्यांच्या श्लोकाला पडताळुन पाहत असते. कुणीही कुठेतरी "मी खुप सुखी आहे" असं म्हणावं आणि त्यांचं हे म्हणणं थोडंतरी खॊटं ठरावं असा त्यामागचा माझा उद्देश असतो...)

खरंतर पॊळी भाजी वरण भात या पदार्थांनी मला "टाटा" करुन चार महीने झाले..
कुठ्ल्याही नववधुला अगदी लगेचच स्वय़ंपाक करता येणे अशी सासरी फ़ारशी अपेक्षा नसतेच..पण जेव्हा घरात दोघेच असतात तेव्हा मात्र त्या जेवणापायी झोप उडाल्याशिवाय राहत नाही..मग भात करायचा असो...किंवा पोळ्या...

माझेही अगदी असेच झाले...पण पोळीच्या बाबतीत न होता भाताच्या बाबतीत..आहे की नाही गम्मत?
मला भात करता येत नाही असं मुळीच नाही.पण तमिळ कुटुंबात आल्यावर इतक्या सगळ्या वेगवेगळ्या खाण्याच्या पद्धती पाहुन मला जे यायचे ते ही येईनासे झाले...अगदी भातासारख्या भातानेही फितुरि केली
प्रत्येक भाज्यांचे वेगवेगळे प्रकार, तीन ते चार प्रकारचा रसम, चार पाच प्रकारचा सांबार, खुप सार्‍या प्रकारचे भात या सगळ्यांनी मी तर हादरुनच गेले होते.वरुन " मला रोज डब्बाच दे, बाहेरचं खाल्लं ना की पोटात गडबड होते" अशी नवरोबाची निर्वाणीची विनंती..बापरे!!

पण आता मैदानात उतरल्यावर माघार घेण्य़ात काहि अर्थ नव्हता....

पहीले तर मला सगळ्या भाज्यांचे प्रकार लक्षात घेणे आवश्यक होते आणि त्यासाठी भाज्यांची नावे.इकडच्या लोकांना विंग्रजी कळतं पण तरीही जरा फ़ील यावा याकरीता भाज्यांची नावंही शिकावी असं ठरवलं.माझ्या सगळ्य़ात आवडत्या बटाट्यापासुन सुरुवात केली.मराठीत "बटाटा", हिंदीत "आलू" आणि तमिळ मधे ऊर्लकळंगल.बापरे....पहिल्याच बॉलवर गुगली टाकल्यावर फ़लंदाजाची कशी अवस्था होत असेल हे मला लगेचंच कळलं.

एवढ्या गॊंडस भाजीचं असं असुराच्या नावासारखं नाव ऐकुन तर माझे यापुढ्चे सगळेच प्लान बारगळतील असे वाटले पण तरीही मी आपला मराठी बाणा न सोडता मैदानात पाय रोवुन उभे राहण्याचा निर्धार केला.
बटाट्याचं तमिळ नाव खरंच कित्ती सोप्पं आहे अश्या आविर्भावात मी भाजी करायला घेतली.

बटाटे उकडायला कुकरच्या भांड्यात ठेवले,भात वरण करायला तांदुळ आणि डाळ धुवुन घेतले..आणि कुकर लावला.. इतक्यात "तु तांदूळ भिजु नाही घातलेस?कमीत कमी १५-२० मिनीटे तांदूळ भिजत घालत जा म्हणजे चांगले शिजतील.आपण पार बॉईल्ड राईस खातो ना" . इति नवरो... आता हे काय नविन? असे मनातल्या मनात म्हणत मी प्रश्नार्थक चिन्ह घेउन त्याच्यापुढे उभी राहीले.

आजवर कधीच भात लावतांना तांदुळ भिजवले नव्हते आणि तसं केल्याने सकाळच्या घाईचे २० मिनीटे वाया जाणार हा विचार करुनच मला चीड येत होती.पण "आलिया भोगासी.."म्हणुन त्या दिवशी उर्लकळंगल ची भाजी,थाडा(नं शिजलेला) भात आणि फोडणीचं वरण असं सगळं घेऊन आमची स्वारी ऑफ़िसात धावत पळत पोचली एकदाची...

डब्यात भात हा प्रकार मला तसा जरा नविनच होता.मी आयुष्यात कधी डब्यात भात नेला नाही.पण आता अगदी पर्याय नव्हता.सुरुवातीला दोन तीनदा पोळ्या न्यायचा प्रयत्न करुन मी पोटावर अत्याचार केले.पण नंतर मात्र भातापुढे माझा नाईलाज जाहला...

लंच च्या वेळी मी बटाट्याचं नक्की काय केलं होतं ते कुणालाच कळेना.कुणी म्हणे पोरियल आहे का? कुणी अजुन काही.भात बघुन तर प्रत्येक कलिग जमेल त्या सुचना देऊ लागला.
मला आईच्या हातच्या चिन्नोरच्या पट्कन शिजणार्‍या मऊ मऊ भाताची खुप आठवण आली..डोळ्यात एक दोन थेंबांनी हजेरीही लावली..पण शत्रुवर विजय मिळाल्याखेरिज डोळ्यातुन पाण्याचा टिपुसही येऊ देणार नाही अशी प्रतिज्ञा केली असल्यामुळे..पाण्याचे थेंब गालावर नं ओघळताच परत गेले...

लगेचच एका हिंदी येणार्‍या कलिगला विचारलं "ही पोरियल काय भानगड आहे?" त्याने सुकी भाजी म्हणुन सांगितलं आणि माझ्या भाजीचं रुपडं सुक्या भाजीसारखंच दिसत होतं हे ऐकुन मला थोडं बरं वाटलं.मग त्यानीच डाळ टाकुन केलेल्या भाजीला "कुटू", सुक्या भाजीला "पोरियल" , चिंच टाकुन केलेल्या भाजीला किंवा रस्सा भाजीला "कोळंब" असे म्हणतात अशी माहिती पुरवली.हुश्श!! असं होय...मी केव्हढी घाबरले होते...असं मला मनातल्या मनात वाटले...

मग मी लगेचंच "पोरियल" असं गुगलुन पाहिलं तर काय समस्त तमिळ पाककृतीची संकेतस्थळं हात जोडुन गुगलवर उभी होती....आहा!! अशी ठंडक पडली म्हणून सांगु या दिलात...
मग काय? धडाधड पाककृतीचं प्रिंट आऊट घेउन घरी गेले...

रात्री जनरली मी दोसाच खातो असं म्हणत नवरों..नी माझी विकेटच उडवली.इथे मात्र मी आपले पोळीचे हत्यार वापरले.लगेचच गरमा गरम पोळ्या केल्या आणि सकाळी केलेल्या घॊळाला नलीफ़ाय केले..
पहीलाच दिवस असा गेला हे पाहुन मला रात्री नीट झोपही लागली नाही (भर परिक्षेतही मी रात्री मस्तं झोपा काढल्या आहेत...पण हे प्रकरण जरा भारी होतं;) )

दुसरे दिवशी सकाळी उठुन तांदुळ भिजत घातले....प्रिंट आऊटकडे बघुन टमाटर भाताची तयारी करायला लागले...
२ वाट्या तांदूळ,
२ टमाटर चिरुन त्यांची प्युरी करा वगैरे...तोवर माझा भात लावुन झाला होता..प्युरी करुन झाली आणि बघ्ते तर काय...भात आणि टमाटरची प्युरी एकत्रच शिजवा असं लिहिलं होतं...
अरे देवा!! म्हणजे आजही पुन्हा तसलाच घोळ.... मग काय...डब्ब्यात काही नं घेताच ऑफ़िसला प्रस्थान करावे लागले...

आता मात्र २ विकेट जाऊन खुपशे रन करायचे अशी अवस्था झाली होती..नवरो..ही "येईल गं हळुहळु" वरुन "मीच करतो उद्याचा स्वयंपाक" वर आला होता.आता मात्र मला खरंच वाईट वाटायला लागले होते.
तिसर्‍या दिवशी नवरो..ने छान पैकी वांग्याची फ़्राय भाजी, भात आणि सांबार केले आणि त्यादिवशीच्या डब्याचा प्रश्न सोडवला. रात्री मात्र मी पोळ्यांची कास अजिबात सोडली नाही.

अश्याप्रकारे हाश्श हुश्श करत एक दोन आठवडॆ गेले.दोन तीन आठवड्यानंतर मी सांबार करायला शिकले..साध्या भाताच्या पलिकडे चुकुनही पाहीले नाही.हळुहळु संकेतस्थळांवरील काही पाककृतीच मी करु शकते हे ध्यानात आले..आणि त्या दृष्टीने मी प्रिंट आऊट्स घ्यायला लागले..

बटाट्यानंतर कुठ्ल्याही भाजीच्या नावाच्या भानगडीत पडायचं नाही ह्याची शपथ घेतली..आणि भाज्यांच्या वेगवेगळ्या नावाचा अर्थ समजुन घेउन त्याला मराठी पदार्थात बसवायचा प्रयत्न केला...जसं कुटू म्हणजे "डाळभाजी", पोरियल म्हणजे सुकी भाजी वगैरे. तेव्हा कुठे आता मी जरा सरावलेय...

कठीण समयी मदतीला धावून येणार्या पॊळीची जागा आता शिष्ठ दोस्याने घेतली आहे...नवरो..नी"आज प्लीज तुझ्या हातच्या पोळ्या कर ना" अशी विनंती केली की च पोळ्या करते..(आपल्या पोळीला विशेष स्थान असावं म्हणुन )

आज डब्ब्यात मोर कोळंब (कढी सारखं काहीतरी) , वांग्याची भाजी आणि साधा भात आणला होता..
लंच टाईम नंतर नवरो..चा फोन आला..म्हणाला आजचा मेनु एकदम फ़क्कड...पैकी च्या पैकी मार्क..तेव्हा आठ्वला पहिल्या दिवशीचा थाडा भात.आता मात्र डोळ्यात साठ्वुन ठेवलेल्या दोन थेंबांना मी वाट मोकळी करुन दिली.