१९९६ चा काळ होता तो. एकच टीव्ही चॅनेल तेव्हा तुफान प्रसिद्ध होतं ते म्हणजे झी टीव्ही.
बऱ्याच मालिका हिट पण होत्या. माझ्या टीव्ही प्रेमाची सुरुवात झाली शांती या मालिकेने, स्वाभिमान आणि मग एखाद वर्षाने देख भाई देख. या मालिकांनी डेली सोप चं दुकान उघडलं होतं. मग झी वर तारा, बनेगी अपनी बात, हम पांच, आणि असे अनेक धारावाहिक सुरु झाले. वेळ पण लागोपाठ असायची, संध्याकाळी अभ्यास करून झाला की बस सुरु व्हायचे हे कार्यक्रम. थोडे मोठे झाल्यावर एक खूप साधी मालीका सुरु झाली सैलाब नावाची. रेणुका शहाणे, सचिन खेडेकर, प्राजक्ती देशमुख हे प्रमुख कलाकार, रोहिणी हट्टंगडी, निनाद कामत आणि बाकीचेही दर्जेदार कलाकार यात होते. साधी स्टोरी पण सगळ्यांचा अभिनय मात्र लाजवाब. प्रत्येक एपिसोड असा वाटायचा की अगदी बाजूलाच घडतंय सगळं.
शिवानी आणि रोहित चं एकमेकांवरचे प्रेम, त्याला होणारा विरोध आणि पर्यायाने शिवानी चे लग्न अविनाश ( महेश ठाकूर) सोबत असा साधा प्लॉट होता. पण घेतलेली सेटिंग, प्रत्येक एपिसोड चे डायलॉग म्हणजे एकदम दिल खल्लास.
रेणुका शहाणे, शिवानी च्या भूमिकेत छान वाटली पण सगळ्यात भावली ती प्राजक्ती देशमुख गायत्री च्या भूमिकेत. एके काळी शिवानीची असणारी घनिष्ट मैत्रीण गायत्रीचे रोहित सोबत लग्न होते. आणि सगळेच बदलते. रोहित आणि शिवानी काही वर्षांनी भेटतात आणि त्यांच्यात असलेला दुरावा त्यांच्यात एक ओढ निर्माण करतो.
त्या ओढीने त्यांचे एकमेकांना भेटणे सुरु होते, हळूहळू ते एकमेकांना पुन्हा उलगडतात आणि त्यांच्या लक्षात येतं की आता ते एकमेकांच्या आयुष्यात रेलेव्हन्ट नाहीयेत. पण ते उलगडेपर्यंत चा प्रवास फार छान दाखवला आहे. आणि सगळ्या एपिसोड्स ला असलेली जगजीत सिंग च्या गझल्स ची साथ.
सैलाब मधले काही सीन्स म्हणजे
गायत्रीचे रोहित ला म्हणणे की "पता है रोहित, जो इन्सान एक दुसरे से प्यार करते है वो एक जैसा नही होता. एक इन्सान ज्यादा प्यार करता है और एक कम". हा खूपच एपिक सीन आहे. एकदम लक्षात राहण्यासारखा. फारसा मेकअप नाही की खूप नेपथ्य नाही. दोघेही त्यांच्या घराच्या खिडकीत बसलेले दाखवले आहेत आणि परस्पर असा संवाद. आजकाल इतके शांत संवाद ऐकायला सुध्दा मिळत नाहीत असे मला वाटते.
शिवानीचे रोहित ला म्हणणे " जब सामने से तूफ़ान आता हुआ दिख रहा हो तो कश्ती का रुख़ बदलना ही समझदारी है!" हा प्रसंग म्हणजे ह्या मालिकेचा माईलस्टोन असे म्हणता येईल. इथूनच रोहितच्या आयुष्यामध्ये खूप बदल घडून येतात. ज्या दिवशी शिवानी चे लग्न होते त्याच दिवशी त्याच्या वडिलांच्या निधनाची बातमी त्याला कळते,आणि एकाच दिवशी दोन लोक त्याच्या आयुष्यातून जातात. हे पुन्हा कधीतरी आठवताना रोहित म्हणतो " किसी इन्सान का जिंदगी से चले जाना ये अपने आप में एक बहोत बड़ी घटना है."
रोहित परत मुंबईत आल्यावर त्याच्याकडे काम नसते, तो आजारी असतांना गायत्री त्याची आर्थिक मदत करते, आणि म्हणते "इंसानियत के नाते मैंने जो भी कुछ किया वो कोई भी करता". पण हळूहळू रोहित ला गायत्री हवीहवीशी वाटायला लागते. शिवानी नसल्यामुळे असे होतेय की खरंच रोहित चे गायत्री वर प्रेम आहे ह्या द्वंद्वात प्रेक्षक असतांनाच गायत्री घरच्यांशी भांडून रोहित शी लग्न करते.. आणि मग सुरु होतो रोहितचा यशस्वी प्रवास. जेव्हा रोहित ला बेस्ट डायरेक्टर चा अवार्ड मिळतो तेव्हा आधीच तयार केलेलं नोट ऑफ थँक्स म्हणतांना आवर्जून तो आवर्जून सांगतो की "आज मैं जो कुछ भी हु वो मेरी बीवी गायत्री के वजह से, जिसने मेरा कदम कदम पर साथ दिया" हे टीवी वर पाहून शिवानी ला वाईट वाटते आणि पश्चातापही होतो. पण वेळ निघून गेली असते.
रोहित च्या एक्स्ट्रा marital अफेयर ची खबर गायत्री ला लागताच तिचे एबॉर्शन होते आणि रोहित साठी गायत्री ने मोठ्या मेहनतीने आणि प्रेमाने बांधलेले घर कोसळायला लागते. त्यांच्यातला तणाव सचिन खेडेकर आणि प्राजक्ती देशमुख नी खूप छान दाखवला आहे. गायत्रीच्या घरी बाळ येणार हे ऐकल्यावर शिवानी थोडी डिस्टर्ब होते. ती म्हणतेही" इन सब चीजोंमे मैं अपना घर कभी बना ही नहीं पायी" पण लवकरच अविनाश ला शिवानी आणि रोहित च्या भेटींबद्दल कळते. हळूहळू हा तिढा सुटतो पण एक सैलाब येऊन गेल्यावर.
अपनी मंजिल से कहां अपने सफर के हम है...
रुख़ हवाओंका जिधर का है उधर के हम हैं |
जगजीत सिंह आणि निदा फ़ाज़ली हे समीकरण एकदम फेमस झालं त्या काळात.
बेनाम सा ये दर्द ठहर क्यों नहीं जाता
जो बीत गया वो गुजर क्यों नहीं जाता
वो एक ही चेहरा तो नहीं सारे जहाँ में
जो दूर है वो दिल से उतर क्यों नहीं जाता
जो दूर है वो दिल से उतर क्यों नहीं जाता
जो बीत गया वो गुज़र क्यों नहीं जाता
ही अजुन एक जगजीत सिंह ची ग़ज़ल आहे निदा फ़ाज़ली के शब्दों में.
९० एपिसोडस आणि सगळे एपिसोड्स एकदम Subtle.. खूप ड्रामा नाही..
माझ्या ब्लॉग ला या महिन्यात १० वर्षे पूर्ण होतायत त्याकरता माझ्या अतिशय आवडत्या मालिकेची पोस्ट. :)
Comments
Post a Comment