गुलमोहर!!

काल "सहजच ब्लॉग" वरील "आज मै खुशं हूं" पोस्ट वाचता वाचता अचानक लक्षात आलं की आपण बरेच दिवसांत डायरी लिहिली नाहिए.. लहानपणापासून मला वाटायचं की डायरी लिहिणारी पब्लिक खूप मोठ्ठी होत असते. म्हणजे जे सगळे पुढारी, क्रांतीकारी, लेखक वगैरे असतात ते सगळे डायरी लिहितात हा माझा मीच करून घेतलेला (गैर) समज होता. प्रत्येक वर्षाच्या सुरुवातीला बाबांना कार्यालयाकडून डायरी मिळत असे. १० वी पास झाल्यावर मी बाबांना ही नवी कोरी डायरी मागून घेतली. त्यात नियमित लिहिणं होणार आहे का नाही, मी काय लिहिणार आहे वगैरे गोष्टींचा मला तेव्हा अजिबात पत्ता नव्हता. बस्स!! मला डायरी लिहायचीय हेच माहीत होतं. १० वीत चांगले गुण मिळवूनही मी जरा नाराजंच होते. माझ्या अपेक्षेप्रमाणे गुण मिळाले नसल्याने मला लिहिण्यासाठी पहिला वहीला विषय मिळाला. भरभर मला काय वाटतं ते लिहिलं आणि छान हलकं वाटायला लागलं. मुळात कुणीतरी आपलं ऐकतंय हीच कल्पना किती छान आहे. मला खूप सांगायचं असायचं त्या दिवसात पण कुणाला सांगू? हा कायम प्रश्न असायचा माझ्यासमोर. आई, बाबा, छकु होतेच, पण आई एक वेगळीच मैत्रीण होती. वेळोवेळी चुकलं की सावध क...

चीड आणणारे काही.. जोरजोरात बोलणे विशेषतः फ़ोनवर. मोबाईल च्या जोरजोरात वाजणार्या कर्कश्श रिंगटोन्स काही बोलत असतांना, महत्वाचे घरगुती काम करत असतांना टि.व्ही चा आवाज, मोबाईलचा आवाज. खुप जोरात चालणारा पंखा, कुलर, ए.सी आणि त्यांचे आवाज स्वयंपाकघराच्या ओट्यावरची अस्वच्छता. फ़ालतुचं होंकिंग घरात असलेली पाल (प्रत्यक्षात मला काहिही करत नसली तरी ),मुंग्या,किडे रात्री झोपतांना सुरु असलेला लाईट आणि त्याने होणारी गरमी फ़ुरके मारुन चहा पिणे. जेवण झाल्यावर सगळ्यांसमोर जोरदार ढेकर देणे(घरी किंवा पंक्तीत बसले असल्यास ठीक आहे, पण ओफ़िसमध्ये???) नको तिथे फ़िलोसोफ़ि झाडणे. आपणंच किती दुःखी आहोत हे वारंवार सांगणारे लोकं.. तार सप्तकात म्हंटलेली गाणी विशेषकरुन तमिळ गाणी ज्यात नको तिथे तार सप्तक वापरले आहे. आजकालचे रेडिओ मिरची आणि बरेचसे एफ़.एम चैनेल्स आणि त्यावरच्या तथाकथित आर. जे ची वायफ़ळ बडबड. हमाम ची जाहिरात... तमाम सास बहू सिरियल्स. गर्दी...विशेषत: देवळातली. फ़ोनवर बोलतांना खुप पाल्हाळ लावणारी माणसं. "मी महान" चा नारा असलेली माणसं फ़ोर्वर्ड इमेल्स आणि मेसेजेस.. अरेव्वा! बरीच लांब झालीए लिस्ट...

जिमस्य कथा!! आज शुक्रवार, जिम ला रुजु होऊन हाश्श हुश्श!! करत आठ दिवस पूर्ण झाले. डाएट अगदी जोमात सुरु आहे. दिवसातुन ७ वेळा पोटोबा करण्याला कुठ्लं डाएट म्हणतात कुणास ठाऊक? पण मी मात्र मजेत आहे. व्यायामामुळे जरी अजुन खुप वजन कमी झालं नाही तरी भाताच्या जंजाळातुन कायमची सुटका झाल्याचा आनंद काय वर्णावा. भात नं खाल्ल्यास मला वाईट वगैरे वाटेल असं वाटुन माझ्या डाएटीशिअन नी एक वेळा भात खायची परवानगी दिलीए..तिला मात्र मी ठासुन सांगितलं की कृपा करुन मला भात खायला सांगु नकोस..हे ऐकुन तिच्या चेहर्यावरचे आश्चर्याचे भाव मला जणुकाही एकदम "तुम्ही कसं काय भात नं खाता राहु शकता?" हा प्रश्न विचारुन गेले. खरं सांगायचं झालं तर मी लहानपणापासुनच लठठ आहे. ओबेसिटी, बि.एम. आय वगैरे मोजमाप उपलब्ध नसण्याचा तो सुखद काळ. तेव्हा फ़ार फ़ार तर लोक मी ८ वीत असतांना "दहावीत आहे का हो तुमची मुलगी?" असं विचारायचे आईला. आईही जास्तं माईंड करायची नाही असले कमेंट्स. तिने मला कधीही तु लठ्ठ आहेस असं म्हंटलेलं आठवत नाही...ती फ़क्त "तु हेल्थी आहेस" असं म्हणायची. माझं वजन मात्र नेहमीच थोडं जास्तं असाव...

काही दिवस कसे सुन्न असतात. कशा कशात म्हणुन लक्ष लागत नाही. बरं वाटावं म्हणुन काम करायची केविलवाणी धडपड अजुनच त्रास देवुन जाते. ह्या सगळ्याचं कारण म्हणजे क्षुल्लक कारणावरुन आपल्याच व्यक्तीने हृदयावर उमटवलेले ओरखडे. अश्याच वेळी मला "एकला चलो रे" कि काय म्हणतात ते आठवतं..आणि जगातलं अगाध तत्वद्न्यान मेंदुचे दरवाजे ठोठावायला लागतं. अगदी श्रीकृष्णापासुन सगळे आठवतात..हे सांगणारे की "एकटेच आला आहात जगात, जमवलेलं हे सगळं गोतावळ पुन्हा कधीतरी सोडुन जायचं आहेच पुढ्च्या वाटचालीसाठी" मग माझंच मला हसु येतं एवढा साक्षात्कार घडवायला मन दुखावलं गेलंच पाहिजे नाहितर आपल्याच धुन्दीत जगणार्‍या मज पामराला एवढी बुदधी होणे नाही.. मला तर हे जगच एक आभास आहे असं वाटतं कधी कधी..मग त्या आभासात दुखावणे काय किंवा सुखावणे काय? सगळे सारखेच..त्या आभासाची जाणीव मात्र अजुन झाली नाहीए.. जाणीव होण्याकरता त्याच्याशी समरुप व्हावं लागत असावं..जगातल्या सगळ्या संतांप्रमाणं.. आपण असाच प्रवास करायचा कधी हसत कधी रडत. आणि एकदिवस संपवायची आपली यात्रा कुणालाही "येतो हं मी" नं सांगता..निमूटपणे.मग कसले ओरख...

काही दिवसांपासुन डिस्कवरी च्या ट्रॅवल लिविंग चॅनेल वर फ़ॉरएवर समर विथ नायजेला हा कार्यक्रम बघतेय...सगळ्यात पहिल्यांदा मी जेव्हा तो कार्यक्रम बघितला तेव्हा नायजेला नावाच्या सुत्रधारीणी ला बघुन आणि इम्प्रेस होऊन..तीचं एखादी पाककृती सांगणं आणि करुन दाखवणं इतकं सुखद असतं की सतत बघत रहावं असंच वाटावं..ती जे पदार्थ करते ते मी मुळीच करु शकणार नाही हे मला माहिती असूनही मी तो कार्यक्रम खुप तन्मयतेने बघत असते.पहिलेपासुनच या सगळ्या कुकरी शो मधली मला आवडणारी गोष्ट म्हणजे त्यांचं शो पुरतं मांडलेलं स्वयंपाकघर...पण नायजेला च्या या शो मध्ये ती खर्‍याखुर्‍या स्वयंपाकघरात रेसिपी बनवते.तिची सगळी भांडी, मोठ्ठाजात फ़्रीज, मोठ्ठं ब्लेंडर आणि तिचा बार्बेक्यु..ह्या माझ्या तिच्या स्वयंपाकघरातल्या आवडणार्‍या वस्तु..कुठलाही पदार्थ करत असतांना ती इतकी त्या पदार्थाबद्दल पॅशनेट असते की मलाही आजकाल तिच्यासारखं पॅशनेट होऊन स्वयंपाक करावा वाटतो.........तिने बनवलेले कप केक्स तर इतके सुंदर होते की त्यांना टी.व्ही तुन उचलुन घ्यावं असं वाटलं होतं मला. विशेष म्हणजे सगळी सामग्री तिने कुठुन आणली इथपर्यंत ती सगळा तपशील देत अस...

२००० सालानंतर जाहिरात कंपन्यांमधली स्पर्धा वाढु लागली. त्या स्पर्धेतून उद्भवल्या काही खुप चांगल्या जाहिराती, काही खुप सुमार जाहिराती. जिंगल्स हा प्रकारही याच काळात सुरु झाला. मध्येच इंग्रजी गाणी टाकुन जाहिराती तयार केल्या जावु लागल्या.the way you make me feel, monte carlo...ची लिसा रे ची जाहिरात मला फ़ार आवडायची. साध्या सोप्या जिंगल्स मुळे जाहिराती गाण्यासारख्या तोंडात बसु लागल्या. चित्रिकरण ही इतकं नैसर्गिक रित्या केलं असायचं की आपण त्या प्रोडक्ट कडे आकृष्ट नाही झालो तर नवलच. उदाहरण घ्यायचं झालं तर धारा ची लहान मुलाची जाहिरात..."जलेबी???" वाली..रामुकाका आणि त्या लहान मुलाचे संवाद इतके साधे आणि छान की असं कुठल्याही घरात व्हावं. टायटन ची वडिल आणि मुलीची जाहिरात आणि त्याचं जिंगल तर अजुनही अपीलींग आहे. त्या जाहिराती नंतर कित्येक बाबांनी आपल्या लाडक्या मुलीला टायटन चं घड्याळ घेऊन दिलं असावं लग्नात :) . त्यानंतर टायटन रागा च्या जाहिराती आल्या रानी मुखर्जी वाल्या पण पहिल्या जाहिरातीसारख्या मला भावल्या नाही. आमिर खान ने ही "मंगल पांडे" च्या वेळला टायटन च्या जाहिराती केल्या...

बर्याच जाहिरातींना आपण नावं ठेवतो. मला काही जाहिराती अजिबात आवडत नाहीत. पण एखादी जाहिरात इतकी डोकं लावुन तयार केलेली असते की तिला दाद दिल्याशिवाय राहवत नाही. लहानपणी पासुन मला प्रत्यक्ष कार्यक्रमापेक्षा जाहिराती बघणंच आवडत असे. कृष्ण-धवल टि.व्ही च्या जमान्यात रात्रीच्या बातम्यांनंतर एखादी मालिका असायची. त्यातही एकच विश्रांती असायची. त्या एकाच विश्रांती साठी तो अख्खा कार्यक्रम बघणे हा माझा नित्याचा कार्यक्रम. जाहीरातीचं विश्व तेव्हा फ़ारसं मोठ्ठं नव्हतं. निवडक प्रोड्क्ट्स च्या निवडक जाहीराती. त्यात कोलगेट, प्रॊक्टर आणि गैम्बल, पामोलिव, गोदरेज, सनड्रोप,सर्फ़ अश्या काही जाहीराती मला आठवतात. सर्फ़ ची ललिता जी वाली जाहिरात तर झकासच... मला लेसान्सी नावाच्या साबणाची जाहीरात आवडायची. त्यातील "लेसान्सी, खुब चले चलती जाये" आणि "राहुल, पानी चला जायेगा" ही वाक्य तर मला अजुनही आठवतात. त्या साबणाच्या वेगळ्या आकारामुळे तर मी हट्ट करुन बाबांना ती साबण आणुन मागायचे. आता "वो खुब चली की नही" हे मात्र आता आठवत नाही ;) निरमा पावडर ची जाहीरात तर लहान थोरांना माहीती आहेच. मला ...